بال ِفرشتگانِ سحر را شکسته‌اند 

خورشید را گرفته به زنجیر بسته‌اند 

اما تو هیچ‌گاه نپرسیده‌ای که: 

- مرد!

خورشید را چگونه به زنجیر می‌کشند؟ 

گاهی چنان درین شب ِتب‌کرده‌ی عبوس 

پای زمان به قیر فرو می‌رود که مرد 

اندیشه می‌کند : 

- شب را گذار نیست!

 

اما به چشم‌های تو ای چشمه‌ی امید 

شب پایدار نیست!

 

«هوشنگ ابتهاج»